مدح و مناجات با امام رضا علیه‌السلام
ای از ازل به اهل زمین، اهل آسـمان تـابـیده پـرتـوِ بـرکـاتت به هـر زمـان با اذنِ حق، عـوالـم هـسـتی، تـمام قـد شد قـبلِ خـلـقـتت، به ولای تو امتحان لطفِ خـدای عَـزَّو جَل بود، اینکه شد توحید بر ولای تو مشروط، آن زمان آری در عالمِ ملکوت، آن شبِ حضور وقتی شدی، میان نبی و علی، عیان(۱) فرمود مصطفی بتو: می‌بینم از الَست خـیرِ کـثـیر از تو به اهلِ همه جـهـان ذرّیـۀ رسـول خـدا، سـبـط مـرتـضـی یـعـنـی رسـیـده آیـنـۀ فـاطـمـه، رضـا هر کس که شد مقرب تو، عبد داور است عارف به حقِّ حضرتت، از هر که بهتر است هم برتر از پیـمـبر مـرسل، مدافـعـت هم از فرشتگانِ مقرّب فراتر است(۲) دارد به حقّ معـرفـتـت کاملاً شناخت هر کس بدونِ چون و چرا بر تو یاور است مـقـتولِ توست، در درجـاتِ پیـمـبران محبوب قلب پاک تو مجنون حیدر است یک دعبلِ تو تیغِ زبانش، چو صد سپاه یک شیخِ طوسیِ تو به صد حوزه رهبر است بُهـلـولِ تو، مـعـلمِ یک امـتِ شـماست فریاد او به صحنِ گهرشاد، کیمیاست تو وجـهِ ذوالـجـلالی و ما طـائـر شما تـو جـلـوۀ جــمـالـی و مـا زائـر شـمـا تردید در اطاعـتـتان، عینِ کافری‌ست ای وای بر کـسی که شود منکـر شما پاسخ به هر سوال که سائل نکرده است آمـاده اسـت در سـخـنِ حـاضـر شـمـا اصلاً کجا فـضائل تو وصف می‌شود مـانـده به کـار خـود قـلـمِ شاعـر شـما چشمِ خدائی و همه جا هست منـظرت تـو نـاظـر جـهـان و خـدا نـاظـر شـما اَعـمال ما بدستِ تو هر روز می‌رسد هر روز از تو نـالۀ جانـسوز می‌رسد افسوس، شیعه قلب تو رنجور می‌کند مـا را گـنـاه، از تو فـقـط دور می‌کنـد گاهی که دیده، در طلبِ این و آن رود این دیده را، همان تُهی از نور می‌کند هر غفلتِ محبِ تو، تیری به قلب توست شیـطان مرا ز راهِ تو مسـتور می‌کـند از بس رئوف هستی و بنده نواز و خوب حق، فیضِ توبه بر همه مقدور می‌کند آقــا تـو را بــجــان جــواد الائــمّـه‌ات رحـمـی به دوسـتـان جـواد الائـمـه‌ات حـالا کـه داده‌ای بـه دلـم، اعـتـمـاد را خـواهم ز تو شـفـاعتِ روز مـعـاد را فـضلت اگر عـطا نکـنـد بر محـبِ تو روز حساب، من چه کنم، عدل و داد را معروف شد، غریبه و منکـر شد آشنا جز خون که ریشه کَن نکند هر فساد را تا شیعه، از حـریـم شما می‌کـند دفـاع یـاری کـنـد عـنـایتِ تـو ایـن نـهـاد را محـبوب تر ز یاریِ مـؤمن، نـدیـده‌ایم احـیــا کــنـیـم بـا مــددِ تـو جــهــاد را حیَّ علیَ الجهاد، که مردانِ روزگـار بـا اقــتـدا بـه شـاهِ ولایـنـد، رسـتـگـار آقـا بـحــقّ فـاطــمـه دل را جــلا بــده ما را بـرای روز ظـهـور اعـتـلا بـده هر درد می‌کشیم، ز دوریِ دلبر است مــا را بـــرای آمــدنِ او صــلا بـــده حالا که راهِ گـنبد خضرا ز تنگـناست مــا را پـنــاه ســایـۀ گـنــبـد طـلا بـده فکـرِ رفـاه نیست محِبت، به تـشـنگان مثـل هـمـیـشـه، جـرعـۀ جـام بـلا بـده ویزای اربعین، فقط امضای دست توست تــا زنــده‌ایـم، تــذکــرۀ کــربــلا بــده تـنـهـا نـه راهِ قـدس، رهِ کــربـلا رود راه مـدیـنـه مـکـه هـم از نـیــنـوا رود |